"varolamamak"

aylar sonra kendimi tekrar depresyonun uçsuz bucaksız bahçesinde buldum, gözlerimi açıp etrafıma baktığımda yapraklarını dökmüş solmaya hazırlanan sakura ağaçları gördüm.

neden hayattayız? neden varolduk?
bunları hiç düşünmeden aptal egolara bürünüp yaşamaya çalışmak bizi zaten yürüyen birer ölü yapmaz mı?

son zamanlarda evrenin varoluşunu çok sorguluyorum ve her seferinde neden varolduğumuzun bilinmediği bir paradoksta buluyorum kendimi.

tanrı ve şeytanın birer iddia malzemesi, parçalanmış yıldızların mutasyona uğramış tozları ve hatta belki birer simülasyondan ya da bir rüyadan ibaret olabiliriz ve işte bu noktada hala bunu düşünüyor olmak beni intihar etmeye sürüklüyor.

çünkü bilmiyorum, neden burdayım? bu yaptığım şeylerin, daha iyi bir hayat için verdiğim her mücadeleye değer mi?

depresyonumun temel noktasının bu olduğunu düşünüyorum, bu düşünceyle aldığım her nefeste insanların karşısındaki diğer insanı hiç düşünmeden acımasızca eleştirmesini, o kişiye saldırmasını anlamlandıramıyorum. bu gerçekten gerekli miydi?

tıkanıyorum, sanırım ölü ruhumu ölü bir bedenle onurlandırmaya ilerliyorum